Πολλοί παράγοντες καθορίζουν την υγεία των οστών: γονίδια, διατροφή, άσκηση, η ορμονική κατάσταση, φλεγμονές και άλλες ασθένειες καθώς και η χρήση φαρμάκων.
Η άσκηση έχει σίγουρα ευεργετικά αποτελέσματα στα οστά. Οι δραστηριότητες που έχουν σαν αποτέλεσμα την φόρτιση των οστών αυξάνουν τον σχηματισμό οστών μέσω της ενεργοποίησης ορισμένων κυττάρων στο οστό που ονομάζονται οστεοκύτταρα, τα οποία χρησιμεύουν ως μηχανοαισθητήρες και ανιχνεύουν τη φόρτιση των οστών. Τα οστεοκύτταρα παράγουν μια ορμόνη που ονομάζεται σκληροστίνη, η οποία συνήθως αναστέλλει τον σχηματισμό οστών. Όταν τα οστεοκύτταρα αντιλαμβάνονται δραστηριότητες φόρτισης των οστών, η έκκριση σκληροστίνης μειώνεται, επιτρέποντας αυξημένο σχηματισμό οστού.
Υπάρχει όμως η εξής ανησυχία: οι ασκήσεις σε άτομα με εγκατεστημένη οστεοπόρωση αυξάνουν τον κίνδυνο για κάταγμα λόγω φόρτισης;
Σε ασθενείς με οστεοπόρωση, δραστηριότητες όπως: το άλμα, τρέξιμο ή τζόκινγκ και το γκολφ, το τένις και το μπόουλινγκ δεν συνιστώνται επειδή αυξάνουν τον κίνδυνο για κάταγμα. Ακόμη και οι στάσεις της γιόγκα θα πρέπει να συζητηθούν, γιατί μερικές μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο συμπιεστικών καταγμάτων των σπονδύλων στη σπονδυλική στήλη. Η προπόνηση δύναμης και αντίστασης θεωρείται γενικά καλή για τα οστά. Τέτοιες δραστηριότητες περιλαμβάνουν προπόνηση με βάρη (με ελεύθερα βάρη ή μηχανές με βάρη), χρήση ζωνών αντίστασης και χρήση του ίδιου του σώματος για την ενίσχυση των κύριων μυϊκών ομάδων. Συνιστάται επίσης το περπάτημα. Οι δραστηριότητες που δεν φέρουν βάρος, όπως το κολύμπι και η ποδηλασία, συνήθως δεν συμβάλλουν στη βελτίωση της οστικής πυκνότητας. Σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας με οστεοπόρωση, οι ασκήσεις ευκινησίας (η ευκινησία είναι ένας όρος ο οποίος αναφέρεται σε ολόκληρο το σώμα και αφορά στην ταχύτητα και ακρίβεια εκτέλεσης κινήσεων) είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για τη μείωση του κινδύνου πτώσης.